خنده دار است .فیلمی برای اسکار انتخاب شده که نه مستند است نه داستانی.نه فرهنگ ایران را نشانه گرفته است نه محتوایش قابل تامل.سابق بر این مهدی قربانپور درمستندی”زمناکو” همین مضمون را خوش فرم تر و مستندتر ساخته بود.واقعیت این است که این فیلمسازان مشترک اشتباهی به سینمای مستند امده اند .فرودگاهشان سینمای داستانی ست اما از ناشی گریشان در عدم ساختن بنای درست در سینمای داستانی جای مستندسازان را اشغال کرده اند و چون در دو فیلم هایشان لوکیشن خارجی دارند با غوغای بیهوده باعث دیده شدن اثار شان می شوند.نکته جالب انست که در لیست، اثار قابل تاملی چون اشغالهای دوست داشتنی و متری شیش و نیم وجود داشته اما فیلمساز ورشکسته مثلا سینمای کودک و نوجوان و خانمی که همیشه همه جا هست و همیشه هم ندای مظلوم نمایی سر می دهد گویا بیشترین نقش را در این اشتباه و اتتخاب تاریخی غلط داشته اند . لا اقل اگر میخواهید در سینمایی که رد تفکر دران به ندرت بافت می شود مستند انتخاب کنید هرساله اثار مستقل و بسیار خوبی در سینمای مستند ساخته می شود از میان انها انتخاب کنید.نمونه اش؟همین فیلم بابک بهداد”بهارستان خانه ملت”.فیلمی با ملات ارشیو اما بسیار هوشمندانه. تورا به خدا جلوی مضحکه شدن سینمای ایران در دنیا را بگیرید.این دیگر چه انتخابی ست.بهتر بگوییم این چه بد سلیقگی ست
