پایگاه خبری تحلیلی نگاتیو:

رضا خسروزاد

“با وقوع انقلاب، چهار نوجوان از پرورشگاه بیرون می‌آیند تا زندگی تازه‌ای آغاز کنند. در این بین ابوالفضل که گمان می‌کند در کودکی گمشده تلاش می‌کند تا خانواده‌اش را پیدا کند…”

نگاهی به عوامل تولید فیلم از بازیگران تا عوامل فنی کاربلد کافی‌ست تا مشخص شود با فیلمی نسبتا حرفه‌ای روبرو هستیم.

شروع تماشایی و فرم بصری ویژه و میزانسن فرمال بازی‌ها در کنار طراحی صحنه و لباس جذاب، ما را در همان ابتدا متوجه می‌کند که کارگردانی خوش‌ذوق پشت کار است و قرار است خودمان را به فیلم بسپارید تا با ملودرامی اجتماعی همراه شویم.

فرم فیلم بخصوص در بخش پرورشگاه اگرچه وام‌گرفته از آثار موفق خارجی است اما چنان در خدمت قصه و درام قرار گرفته و با سایر عناصر و اجزا هماهنگ گشته که می‌توان گفت این وام‌گیری را کاملا از خود کرده است.

فیلمنامه خوب و شخصیت‌پردازی درست در کنار کارگردانی عالی و بازی‌های روان، فیلم را سرحال و قبراق ساخته که از تماشای آن لذت لازم را می‌برید. بازی نوجوانان فیلم راحت و روان و در عینیت بخشی به کاراکترها موفقند.

داستان چفت و بست درستی دارد و بخوبی طرح موضوع می‌کند و در ادامه گسترش جذاب قصه، فیلم را کششمند و سرحال می‌کند. طنز کلامی و خلق موقعیت‌های کمیک درست و بجا اجرا می‌شود و بخوبی ریتم و آهنگ شادابی به فیلم می‌دهد.

فرعی بودن کاراکتر بازیگران حرفه‌ای و سپردن نقش‌های جنبی به بازیگران شناخته شده و محوریت چهار بازیگر نوجوان، تمهید جالبی‌ست که پاسخ داده و توانسته در ساپورت بازی‌ها و درخشش بازی بازیگران اصلی کمک کند.

 محمود کریمی که سابقه کارهای مستند و پشت صحنه دارد و تقریبا شناخته شده است، فیلم منسجم خوبی ساخته که قطعا مورد توجه گیشه هم قرار خواهد گرفت.

داستان ملموس، شخصیت‌پردازی قوی و بازی‌های خوب در کنار کارگردانی پر وسواس و فیلمبرداری و طراحی صحنه در خدمت اثر سبب گشته “بچه مردم” به فیلمی درخور توجه و شاداب بدل شود که تماشاگرش را تا انتها با خود همراه می‌سازد.

پایگاه خبری تحلیلی نگاتیو:
رضا خسروزاد

یادداشتی بر فیلم “آنتیک”
ساخته؛ هادی نائیجی

“اوایل انقلاب با آزادی زندانی‌ها، ابی از زندان بیرون می‌آید و متوجه میشود دختری که دوستش داشته ازدواج کرده است. ابی با برادرش ولی به سرقت لوح قدیمی در خانه‌ای می‌روند و در ادامه با کشاندن لوح به قبرستان روستا، صحبت از کشف امامزاده می‌شود…”

دغدغه گیشه اولویت بسیاری از فیلمسازان و بخصوص کمدی‌سازان اینروزهای سینمای ایران است. پایین آوردن سطح سلیقه تماشاگر از سویی و سودجویی در استفاده از عناصر جذاب این روزهای سینما،
سبب شده تا هر دو سوی سازنده و مخاطب به نازلترین کمدی ممکن تن بدهند.
استفاده از ۱-کمدینی بفروش ۲-موقعیت طنزگون سطحی با قید زمانی قبل از انقلاب و ۳-ولویی بازیگر و کارگردان در بداهه‌پردازی جهت تطویل و رسیدن به زمان لازمه فیلم، شده است دستورالعمل اولیه تهیه یک کمدی حکومت پسند.
آنتیک با برخورداری از دستورالعمل‌های فوق، از همان نقطه شروع و سکانس آغازین شما را دعوت می‌کند تا با کنار گذاشتن منطق روایی و چرایی شکل‌گیری ماجرا، وارد دنیای بی‌قید فیلم شده و اساس را بر خنده‌ باری به هرجهت بگذارد. در عین‌حال با کشاندن لوح به قبرستان و مشتبه شدن آن با سنگ قبر شخصی عارف و مذهبی و طرح موضوع کشف امامزاده، در مضمون فیلم هم شوخی کنایی جالبی مطرح می‌شود.
با اینکه حالا دیگر با دیدن اینهمه کمدی خوشفروش راحت‌ساخت در سالهای اخیر، باید قلق تماشا و همراهی با اینگونه فیلم‌ها دستمان آمده باشد، اما اگر در پسزمینه ذهنی خود چیزی به نام اصول و منطق سینمایی داشته باشید، نمی‌توانید قید شخصیت نگاهتان را بزنید و سطح سلیقه‌تان را تا جایی پایین بیاورید که مطابق میزان‌نظر سازنده بخندید و لذت ببرید.
اما اگر برخلاف مطالب بالا، ساده‌گیر و ساده‌پسند و خوش‌خنده باشید، قطعا با موقعیت‌های کمیک فیلم همراه می‌شوید و زوج جمشیدی و بنفشه‌خواه شما را بخصوص در نیمه دوم فیلم سرگرم خود می‌سازند. تیکه‌های کلامی، شوخی‌ها، موقعیت‌های کمیک و بازی تیپیکال بازیگران، آنقدر پر و پیمان هست که حالا نه روده‌بر اما خنده لازم را بر لبان شما بنشاند.
پس اگر به تماشای فیلم نشستید، با عدم‌انتظار بالا و دل‌دادن به فیلم و همراهی و قبول سطح نازل شوخی و طنز، خودتان را در اختیار فیلم قرار دهید تا بلکه بتوانید از آن لذت ببرید

“صنم”
ساخته؛ شهره رحیم‌زاده

“صنم تازه‌عروس ایل بختیاری که زندگی سخت اما شیرینی در میان عشایر دارد، علیرغم تلاش برای داشتن زندگی آرام و پرفایده، خانواده‌اش را در حادثه آتشسوزی از دست می‌دهد…”

فیلم بر اساس حادثه‌ای واقعی ساخته شده که در جریان آتشسوزی در جنگل‌های زاگرس و تلاش عشایر جهت خاموش‌کردن آتش و اتفای حریق توسط آنها، چهارنفر از اعضای یک خانواده جان می‌بازند…
شخصا انتظار داشتم این رویداد تلخ در جغرافیای بومی، بستری برای طرح روایتی داستانی و همراهی با شخصیت‌ها باشد اما فیلم در همان ابتدا با اشاره به رویداد آتشسوزی و سپس پلان‌های آتش در لابلای نریشن صنم، خیلی صریح و بی‌پرده و پیش از آغاز از وقوع حادثه خبر می‌دهد و شما را دعوت می‌کند تا بعنوان تماشاگری بیرونی و جدا از فیلم به نظاره صنم و زندگی‌اش بپردازید.
برخورد صنم با مرد شکارچی و در ادامه برگزاری کلاس عشایری توسط صنم و عدم وجود رئالیتی لازم در فضاسازی و بازی‌ها، شروع ناخوبی برای فیلم است.
در ادامه نیز زایمان صنم و نریشن‌های بلند صنم روی تصاویر هلی‌شات و مروری کوچ عشایر، کلیت فیلم را به مستندروایی نزدیک می‌سازد.
نمایش خانواده صنم و روابط میانشان گزینش شده و فاقد روح و جانِ طبیعی و سیالیت زندگی است. عشق‌ورزی‌ها، حرف‌ها،فعالیت‌های روزانه، آواز خواندن‌ها و کنش‌ها چیدمان شده هستند که همچنان مبتنی بر ساختار مستندروایی پیش می‌رود.
تصویربرداری نه‌چندان خوب و عدم بهرهمندی از قاببندی‌های خاص و محدودیت نمایش جغرافیا به چند نمای باز، موکد عدم توجه فیلمساز به متریال موجود است.
بازی‌های خام و ناخوب، بخصوص در نیمه میانی فیلم و پرهیز از نمایش، حادثه‌ محوری مبارزه با آتش و بسنده کردن فیلمساز به چند پلان ترکیبی و تروکاژ تدوینی، ضربه اصلی را به پیکر بی‌رمق و نیمه‌جان فیلم می‌زند.
موسیقی فیلم ناخوب و نامتعارف است و بخصوص در صحنه‌های آتشسوزی با آن پلان‌های ترکیبی بسیار کلیپ‌وار و تصنعی و پر شعار اجرا شده و از عینیت فیلم می‌کاهد.

پایگاه خبری تحلیلی نگاتیو
رضا خسروزاد

“بازی خونی”
ساخته: حسن میرزامحمدی

“سال ۱۳۶۰ در بحبوحه جنگ عراق، گروهک کمونیستی سربداران تلاش می‌کنند تا کنترل شهر بابل را به دست بگیرند و …”

عملیات ۱۸ آبان در شمال کشور از جمله مقاطع تاریخی‌سیاسی حساس در اوایل پیروزی انقلاب است که بستر مناسبی برای ساخت یک اثر سینمایی را فراهم می‌سازد. از نمونه‌های نسبتا موفق سالهای اخیر در این ژانر می‌توان به فیلم ماجرای نیمروز اشاره کرد. “بازی خونی” البته در فضاسازی و اتمسفر فیلم فاصله و اختلاف زیادی با فیلم مورد اشاره دارد.
بستر نسبتا تاریخی و بازسازی جریانات اوایل انقلاب، اگر با دقت‌نظر و وسواس در رعایت لحن صحبت و کلام کاراکترها همراه نباشد، در همان ابتدا به ذائقه تماشاگر حساس خوش نمی‌آید و این ناخشنودی با پلان‌سکانس‌های طولانی و پر دیالوگ و کم تحرکی میزانسن بازیگران، افزایش پیدا می‌کند. تامل و مکث روی شخصیت‌ها و پردیالوگی صحنه‌ها در شروع فیلم، تلاش دارد تا تماشاگر را به لایه‌های درونی کاراکترها بکشاند. اما این تمهید سبب کندی ریتم می‌گردد که در کنار بی‌رنگ و رو بودن تصاویر، دلزدگی مخاطب را به همراه دارد.
انتظار اولیه از چنین فیلمهایی، فضاسازی با تکیه بر شخصیت‌پردازی و طراحی صحنه دقیق است به شکلی که زمینه مناسبی برای رویدادها و حوادث و کشاندن مخاطب به مقطع زمانی موردنظر فراهم آید. شخصیت‌های احمد و خلیل و کاظم اما آنچنان قوام و رنگ نمی‌یابند که جذاب و ماندگار بشوند و تا انتهای فیلم همچنان ما شاهد بیرونی بخشی از وقایع تاریخ معاصر هستیم. در سوی دیگر و شخصیت‌های منفی، ناصر و مینا و بقیه هم بالتبع نمی‌توانند بر جنبه دراماتیک و کششمندی روایت بیافزایند. گاه نیز دیالوگهای شعاری و قاب‌بندی شده مانند؛ قدرت سیاسی از لوله تفنگ بیرون میاد، نخ‌نما و فاصله‌گذار می‌شوند. با تمام اینها “بازی خونی” بعنوان یک فیلم رویدادمحور که بخشی از تاریخ معاصر را منعکس می‌کند، می‌تواند قابل توجه باشد. در انتها لازم است به فیلمبرداری خوب اشاره کنم. در برخی سکانس‌ها‌، حرکات و میزانسن دوربین نوآورانه و حرفه‌ای است که حتما مورد توجه قرار دهید.

“سونسوز”
ساخته؛ رضا جمالی

“کاظم مرد پا به سن گذاشته که در رویای ساختن فیلمی جهانی یکنوبت فیلم ساخته و زنان روستا را نازا معرفی کرده، حالا در روستایش سونسوز تلاش می‌کند تا با مسلم و چند پیرمرد دیگر، اهالی را راضی کند تا در فیلم او حاضر شوند…”

همین ابتدا اشاره کنم موضوع فیلم و ساختار آن بسیار شبیه فیلم‌های سینمای کوتاه است. در حقیقت باید سونسوز را یک فیلم کوتاه دانست که تلاش دارد حول محور تلاش گروه فیلمساز، با بهره‌گیری از جذابیت لوکیشن و کاراکترهای بومی به یک اثر هنری تبدیل شود. این تلاش البته از آنجا که نمونه فیلم‌های موفق اینچنینی کم نیستند، هر پلان و سکانس چشم‌نوازی‌، تماشاگر را ارجاع می‌دهد به آثار موفق دیگران و از اینجهت سبب عدم غافلگیری و توجه به نوآوری و گاه تازگی سکانسی در فیلم می‌شود. کارگردان در جایی اشاره کرده است که این فیلم با دستمایه قراردادن فیلمی کوتاه ساخته شده است و به نظر می‌رسد فیلمساز تلاش نموده تا ایده همان فیلم را گسترش عرضی دهد و بدون داشتن داستانی پررنگ و با اتکا به لوکیشن و ایجاد موقعیت‌های جذاب و تماشایی و بهره‌گیری از طنز موقعیت به اثری مفرح و در عین‌حال اجتماعی و ملموس بدل شود. تا جایی هم البته تماشاگرش را به دنبال می‌کشد، اما زبان ترکی فیلم و کم‌مایگی (چه بلحاظ کششمندی فیلمنامه و چه بازی‌ها) در برخی سکانس‌ها، و خوانش زیرنویس از توجه و تمرکز تماشاگر می‌کاهد و سبب انفصال حسی می‌گردد. البته که ساختار روایی فاصله‌گذار و شمایل مستندوار فیلم نیز سبب شده است مخاطب در حد یک ناظر بیرونی باقی بماند و تشریک مساعی و بعبارتی همذات‌پنداری شخصیتی نداشته باشد. سینمای قصه‌گو، رکن اصلی‌اش جذابیت روایت و ایجاد کشش و درگیری بالا در داستان است و اگر از این امکان بهره نبرد، کمتر می‌تواند تماشاگر را تا انتها با خود همراه سازد. البته فیلم بلحاظ برخورداری از جذابیت‌های جغرافیایی و بومی و نیز کادربندی‌ها و فیلمبرداری خوب به اثری جشنواره پسند بدل شده که می‌تواند موفقیت‌های خوبی برای سازندگانش به همراه داشته باشد.
و در انتها اشاره کنم؛ نکته قابل توجه در کلیت داستان، سرانجام نیافتن فیلم شخصیت اصلی است که در نوبت اول توسط زنان به آتش کشیده شده و در زمان فعلی توسط مردان روستا نابود می‌گردد.

“داد”
ساخته؛ ابوالفضل جلیلی

“امکان قصری، بصورت مشروط از کانون اصلاح و تربیت آزاد می‌شود. در تلاشی نافرجام سعی می‌کند تا بتواند جایی برای ماندن و کار پیدا کند اما در نهایت دوباره دستگیر و به زندان بازگردانده می‌شود…”جلیلی فیلمسازی نوگراست. فیلمهای خوبی هم ساخته است. این باعث میشود انتظار از او بالا باشد. به همین جهت تماشای اثری تازه از او با استقبال در جشنواره روبرو می‌شود و البته تازه‌ترین فیلم او همچون اغلب کارهایش، اثری شایسته توجه هم است. می‌توان گفت جلیلی بازگشت درستی داشته است. فیلم در نوع خودش قابل تأمل و تا حدود زیادی دارای مؤلفه‌های شناخته‌شده و خاص فیلمساز است. اگرچه شخصا با این شکل سینما چندان میانه‌ای ندارم، اما ارزشمندی و نگاه ویژه و قابل تأویل و تفسیر فیلمساز، بسیار درخور و ارزشمند است. دغدغه انسانی فیلم و درگیرسازی اجتماعی تماشاگر با جهانِ انسانی که برخواسته از نگاه ایدئولوژیک اخلاقگرا و انساندوستانه فیلمساز است، امتیازی‌ست که “داد” در خود دارد. دغدغه عدالت اجتماعی شاید مهمترین محور نظریات چندین و چند مکتب اجتماعی-سیاسی است که در مقاطع مختلف تاریخی جریانساز و عامل تحول شده‌اند. فارغ از نتیجه عینی این تحولات، اصل وجود این دغدغه و تفکر در نزد فیلمساز سبب‌ساز نگاه دردمندانه و کنشگر اوست. اگرچه پیشنهاد و راهکار ضمنی او برای گریز از این بی‌عدالتی و بدل کردن شخصیت فیلم به یک قهرمان مبارزِ پنهان، شاید برای برخی پذیرفتنی نباشد.
جامعه دردمند و گرفتار امروز نیازمند تحول است و تحول همواره از فرد آغاز می‌شود. فردیت آدم‌های گرفتار در چرخه‌ی نابودکننده فشار اقتصادی و عدم وجود سیستم حمایتگر، در عین نمایش کنش همحسی و درک وضعیت و شرایط یکدیگر از سوی شخصیت‌های داستان، تضادی آشکار میان اجتماع و سیستم حاکم را رقم می‌زند که منجر به لزوم کنشگری و پدیدآمدن مبارزه شخصی و بالتبع جمعی می‌شود.
“داد” به لحاظ مضمونی فیلمی قابل و محترم‌ است، اگرچه در ساختار سینمایی و موضوع داستانی بنوعی دچار سستی و عدم قوام است.
تماشاگر عام سینما بیش و پیش از هرچیز وابسته به داستان و شخصیت است. یک فیلمنامه مبتنی بر پیرنگبندی روایی حالا داستانی یا شخصیت‌پرداز به راحتی می‌تواند مخاطب را با خودش درگیر و همراه سازد. لنگ‌زدن قصه در هریک از این دو محور می‌تواند باعث ناخشنودی تماشاگر و گسست روایی‌-عاطفی از فیلم گردد. سینمایی جلیلی البته تا پیش از این، رویکردی جشنواره‌ای و مخاطب‌ خاص پسند داشته و طبیعتا دور شدن از محوریت نگاه معترض و منتقدانه برای فیلمساز سخت و گاه ناممکن است. به همین جهت است که فیلم به تیزکردن پیکان اعتراض بیشتر مشغول است تا استحکام روایی و به همین جهت در روایتش دچار لکنت می‌گردد. بخصوص در یکسوم پایانی که گردشی شتابزده به سمت سینمای نشانه‌شناس و معناگرا با تدوینی شتابزده و ریتمی تند دارد.
و اما در نگاهی اجمالی به آخرین ساخته جلیلی می‌توان گفت عدم گسترش به موقع داستان مهمترین ایراد بخش نخست فیلم در همراهی مخاطب است. بشکلی که بیش از معمول زمان می‌برد تا به موازات شخصیت در رویدادها گام برداریم. به شکلی که به نظر می‌آید روایت و سکانس‌بندی و بسط صحنه‌ها مطابق خواست فیلمساز پیش می‌رود و نه برآمده از بطن و نیاز دراماتیک و کنش شخصیت اول. آزادی امکان و رفتن نزد دوستش کاوه و در ادامه جستجوی کار و شراکت در قمار و بعدتر روند مبهم خرید اسلحه و راحتی اتفاقاتی از ایندست، مخاطب را مشکوک می‌کند که چرا روند رویدادها بگونه‌ایست که انگار فیلمساز عمدا می‌خواهد مسیر و جهت شخصیتش را تعیین کند. همچنین است پلان‌های دوش گرفتن، شیپور زدن سرباز، جابجایی کانکس‌ها، حرکت قطارها، برجک نگهبانی، که گویی جنبه تزئینی-تاویلی دارند تا لزوم روایی.
در همینجا اشاره کنم که البته بلحاظ نشانه‌شناسی و کارکرد معناگرایانه، کانکس‌ها و ریل‌ها و قطارها بر ریشه نیافتن و حرکت و رفتن و به شکلی بر آدم‌های عبوری تاکید دارد که علیرغم تلاششان نمی‌توانند بمانند و ناچار به حرکت در مسیری ناخواسته و اجباری می‌شوند.
استیصال آدم‌های فیلم، از امکان و کاوه که اعتراضش را در اجراهای بی‌تماشاگر با زبان ایتالیایی فریاد می‌کند و روبرتو کارمند شهرداری و گوینده رادیو که تحمل ظلم ندارد و خودکشی را چاره می‌یابد، همه و همه دردهای اجتماعی هستند که بدل به تاول و در نهایت ترکیدن می‌شوند.
و در آخر می‌توان گفت “داد” شاید فیلمی نباشد که مخاطب عام سینما و عموم را با خود همراه سازد اما برای آن‌ها که به فیلم هنری و نمادین و ریزپردازانه علاقه دارند می‌تواند جذاب و پرسشگر و تفسیر و تأویل‌پذیر باشد که ستایش فیلمساز را هم در پی داشته باشد.

ژاله علو هم از میان ما رفت.او در97 سال عمر با عزت هنرپیشه ای پرشکوه و صدا بیشه ای باصلابت بود.خاله لیلای سریال به یاد ماندنی  “روزی روزگاری: نماد مادران پرعرضه و پرهنر ایرانیان بود.بعداز مرحوم رقیه چهره آزاد تصویر بازی و صدای ژاله علو مادرانه ترین زن ایرانی در سینما و تلویزیون بود،پرشکوه و با اقتدار خاص.روانش شاد

فیلم کوتاه در “حسرت بهشت” آماده نمایش شد. این فیلم به کارگردانی وتهیه کنندگی سلمان یاقوتی با پایان یافتن مراحل تدوین وصداگذاری جهت حضور در فستیوال های خارجی وداخلی وپخش در پلتفرم های داخلی اماده نمایش شده است.

درخلاصه فیلم امده است خانم دکتر متخصص زنان وزایمان حین معاینه دختری ۱۳ ساله متوجه بارداری اومیشود وبرسر گفتن یا نگفتن حقیقت به مادر مریضش می ماند سایر عوامل فیلم عبارتند از نویسنده فاطمه غلامی راد برنامه ریز:سید حسن شمس دستیارکارگردان وصدابردار مهران احمدی طراح صحنه ولباس سلمان یاقوتی مدیر تولید ومجری طرح پیمان یاقوتی تدوین وصداگذاری محمد جواد محمدی فیلمبردار علی اسماعیل لو عکاس رویا یزدانی طراح پوستر ومنشی صحنه میلاد رضایی مدیر تدارکات بابک کبیر قاسمی و نازنین مفید فاطمه فلاح شانای کبیر قاسمی بامعرفی آنیتا تاجیک رویا یزدانی بازیگران این اثر می باشند